Implanty cyrkonowe w obszarze estetycznym – wyniki 4-letniej obserwacji

Oryginalna koncepcja implantologii opisana przez Branemarka [1] opiera się na ufiksowaniu stałej części implantu (trzonu) w kości i całkowitym jej pokryciu płatem śluzówkowo-okostnowym. Po okresie gojenia, trwającym przynajmniej 3 miesiące w żuchwie i do 6 miesięcy w szczęce, implant odsłania się i przykręca łącznik. Ponieważ skład zastosowanego materiału i topografia powierzchni odgrywają podstawową rolę w osteointegracji implantów, opracowywano różne modyfikacje chemiczne i fizyczne powierzchni, które miały zmniejszyć czas wgajania; zaobserwowano, że większa chropowatość skutkuje większą apozycją kości [2] i krótszym czasem leczenia [3]. Jednak nawet po modyfikacji oryginalnego protokołu Branemarka w oparciu o nowe badania pacjenci oczekują uzyskania uzupełnienia protetycznego w najkrótszym możliwym czasie, zwłaszcza jeśli bezzębie obejmuje okolice estetyczne. Ponadto pragną, by implanty były nie tylko funkcjonalne, ale i estetyczne, toteż obecnie estetyczna strona implantoprotetyki budzi wielkie zainteresowanie.

Zastosowanie materiałów ceramicznych na bazie tlenku glinu (aluminy) lub tlenku cyrkonu stabilizowanego itrem w połączeniu z odbudowami pełnoceramicznymi pozwala osiągnąć osteointegrację – co wcześniej sprawdzono w badaniach na zwierzętach [4-6] – i rozwiązać problemy estetyczne. Choć w kilku doniesieniach podawano wysoki odsetek powodzenia klinicznego implantów tytanowych [7], należy brać pod uwagę, że z czasem może dojść do resorpcji warstwy korowej kości i recesji okołowszczepowych tkanek miękkich [8]. Wskutek tego tytanowe elementy mogą zacząć przeświecać przez tkanki miękkie i powodować miejscowe przebarwienie dziąsła, szczególnie w przypadkach cienkiego biotypu i wysokiej linii uśmiechu [9].

Pierwszym materiałem ceramicznym wykorzystanym w przeszłości w implantologii był tlenek glinu. Wykazywał on dobrą osteointegrację, ale jego właściwości mechaniczne nie były wystarczające dla znoszenia długotrwałego obciążenia [10]. Niedawno wprowadzono materiały ceramiczne nowej generacji, takie jak tlenek cyrkonu, który charakteryzuje się bardziej sprzyjającymi właściwościami mechanicznymi niż tlenek glinu (wytrzymałość na zginanie 900-1200 MPa, twardość w skali Vickersa – 1200, moduł Weibulla – 10-12). Ponadto wykazuje dużą biokompatybilność i niską akumulację płytki nazębnej [11]. W kilku badaniach na zwierzętach wykazano, że w kontakcie z kością zachowuje się podobnie jak tytan [5, 6, 12].

Celem pracy jest ocena odsetka przeżywalności i sukcesu klinicznego implantów cyrkonowych wszczepionych w obszarze estetycznym szczęki i żuchwy, wraz z oceną brzeżnego zaniku kości, ruchomości implantu i wskaźników periodontologicznych, takich jak wskaźnik płytki (PI), krwawienie przy badaniu zgłębnikiem (BOP) i głębokość kieszonek dziąsłowych (PPD).

Materiał i metoda badania pacjentów, u których zastosowano 22 jednoczęściowe implanty śródkostne

Autorzy dokonali retrospektywnej analizy dokumentacji pacjentów przychodni przyklinicznej Kliniki Implantologii Uniwersytetu w Mediolanie, u których zastosowano łącznie 22 jednoczęściowe implanty śródkostne ze spiekanego tlenku cyrkonu stabilizowanego itrem, w celu zastąpienia pojedynczego zęba lub uzupełnienia częściowego bezzębia w estetycznym obszarze szczęki. Do obszaru estetycznego zaliczono siekacze centralne i boczne, kły i pierwsze przedtrzonowce.

Implanty używane w badaniu wykonane są ze spiekanego tlenku cyrkonu stabilizowanego itrem (WhiteSky, Bredent, Niemcy) i charakteryzują się stożkowatym kształtem trzonu z podwójnym cylindrycznym gwintem. Część śródkostna ma powierzchnię piaskowaną, cechującą się umiarkowaną szorstkością (Ra 0,9-1 µm) – podobnie jak w implantach tytanowych najnowszej generacji – podczas gdy część znajdująca się w błonie śluzowej, wysokości 2 mm, jest obrobiona maszynowo. Powierzchnia łącznika jest gładka i ma długość 6,8 mm, można ją zmienić przez zeszlifowanie po upozycjonowaniu implantu.

Do badania wybrano 14 pacjentów, u których zastosowano pojedyncze lub liczniejsze implanty w obszarach estetycznych (fot. 1, 2, 3), wszczepione w miejsca z dostateczną objętością kości (minimalna wysokość i grubość kości odpowiednio: 8 i 5,5 mm). Z badania wykluczono implanty wszczepiane po augmentacji kości, jako że procedury regeneracyjne mogą wpływać na wyniki w aspekcie utraty kości brzeżnej. Istotnie wykazano, że utrata kości brzeżnej jest większa w kości augmentowanej niż w naturalnej [13]. Nie włączano też do analizy pacjentów ze schorzeniami stomatologicznymi, takimi jak czynne zapalenie przyzębia lub parafunkcje, leczonych bisfosfonianami, palących ponad 10 papierosów dziennie, źle dbających o higienę jamy ustnej, słabo współpracujących, cierpiących na choroby ogólnoustrojowe (niedobory odporności, zaburzenia przemiany materii, schorzenia hematologiczne), po przebytej radioterapii głowy i szyi, a także mających poniżej 18 lat.

Wszyscy pacjenci otrzymali informacje o implantach cyrkonowych i wyrazili pisemną zgodę na zabieg. 7 dni przed zabiegiem odbyli profesjonalne czyszczenie zębów, po czym pouczono ich, by 2 razy dziennie płukali usta płynem zawierającym 0,2% chlorheksydyny (Corsodyl, Glaxo, Wielka Brytania) aż do upływu 2 tygodni po zabiegu. 1 godzinę przed zabiegiem otrzymali profilaktykę antybiotykową – jednorazowo 2 g amoksycyliny z kwasem klawulanowym (Laboratori Eurogenerici, Włochy).

Zabieg chirurgiczny obejmował pozycjonowanie implantów według protokołu sugerowanego przez Bredent Medical, podobnego do standardowego protokołu chirurgicznego dla implantów tytanowych. Wszystkie implanty wprowadzono, posługując się szablonem chirurgicznym, sporządzonym na podstawie modelu diagnostycznego (fot. 4). Przy unoszeniu płatów śluzówkowo-okostnowych unikano cięć pionowych, by zmniejszyć ryzyko powikłań. Po przygotowaniu miejsca pod implanty wprowadzono trzony, używając mikrosilnika chirurgicznego. Implanty wkręcano do momentu, gdy chropowata powierzchnia trzonu znalazła się całkowicie wewnątrz kości, podczas gdy łącznik z gładką szyjką pełnił funkcję elementu przezśluzówkowego (fot. 5). Wszystkie implanty wprowadzano, posługując się trójwymiarowym pozycjonowaniem według protokołu estetycznego podanego przez Tarnowa i wsp. [14]. Płaty uwolniono za pomocą nacięć okostnej, by ułatwić pierwotne gojenie się rany, i zeszyto nićmi poliamidowymi jednowłóknowymi 4/0 (Premilene, Brauna Melsungen, Niemcy).

Po wprowadzeniu implantów wykonano standaryzowane zdjęcia okołowierzchołkowe, używając pozycjonera Rinn (Dentsply, Constanz, Niemcy), z dopasowanymi silikonowymi wzornikami zwarciowymi (Orthogum Zermack, Badia Polesine, Włochy). Obraz RTG pozwalał ocenić, czy pozycjonowanie implantów było poprawne.

Zaraz po zabiegu dopasowano łączniki, biorąc pod uwagę to, że ceramika z tlenku cyrkonu źle przewodzi ciepło; jeśli była potrzeba skorygowania ich osi, długości lub podcięcia, wykonywano to za pomocą diamentowych wierteł do cyrkonu (ETERNA, Bredent, Niemcy) z chłodzeniem wodą. Odbudowy tymczasowe, wykonane na podstawie wycisku diagnostycznego, podścielono żywicą akrylową i zacementowano cementem tymczasowym (TEMPBOND, Kerr West Collins, USA). Odbudowy pojedynczych zębów przytwierdzono kompozytem do sąsiednich zębów, natomiast odbudowy wsparte na kilku implantach były zblokowane, by zmniejszyć ryzyko przesunięcia implantu lub nadmiernych obciążeń zgryzowych (zwłaszcza powodowanych przez ruchy języka i warg; fot. 6).

Pacjentom dano wskazówki co do higieny jamy ustnej i zalecono, by do całkowitego zagojenia nie żuli i nie gryźli tą stroną, po której wszczepiono implanty. Przez 7 dni kontynuowano podawanie antybiotyku (1 g co 8 godzin) i płukanie ust chlorheksydyną, przepisano też paracetamol (Tachipirina, Angelini, Włochy) – 500 mg w razie potrzeby. Szwy usunięto po 7 dniach od zabiegu, a kolejne wizyty zaplanowano po 1 i 2 tygodniach, po czym raz na miesiąc przez następnych 6 miesięcy.

6 miesięcy po zabiegu (stan miejscowy: fot. 7 i 8) wykonano ostateczne wyciski (IMPREGUM, 3M ESPE, USA) z użyciem nici retrakcyjnych (Ultrapak Cord, Ultradent, USA) albo czapeczek wyciskowych. Ostateczne odbudowy wykonano, posługując się systemem CAD/CAM (LAWA, 3M ESPE, USA) (fot. 9) i zacementowano je cementem glasjonomerowym (GC Fuji CEM, GC America, USA).

Tydzień po wykonaniu ostatecznej odbudowy, a następnie co roku wykonywano kontrolne RTG (fot. 10, 11). Przeprowadzano też ocenę periodontologiczną, używając kalibrowanej sondy (Hu Friedy, USA) i rejestrując następujące wskaźniki: wskaźnik płytki, krwawienie przy badaniu sondą i głębokość kieszonek dziąsłowych, oceniano także ruchomość implantu.

RTG wykonywano z wykorzystaniem indywidualnie dopasowanych wzorników zwarciowych, przygotowanych zaraz po zabiegu. Zdjęcia scyfryzowano za pomocą skanera (Epson 1680 Za, Seiko Epson Cooperation, Japonia) i zapisano w formacie JPG. Do obróbki użyto oprogramowania CorelDraw 10.0 (Corel Corp and Coral Ltd., Kanada). Utratę kości brzeżnej wyliczano z obrazów w powiększeniu 20x, mierząc poziom kości brzeżnej od strony mezjalnej i dystalnej. Jako punkt odniesienia używano znanej długości implantu podanej przez producenta. Na powiększonych obrazach mierzono odległość od kołnierza implantu do poziomu kości wyrostka zębodołowego oraz długość implantu, po czym wyliczano różnicę z proporcji.

Analizy danych dokonano za pomocą statystyki opisowej, wyliczając średnią arytmetyczną, medianę i odchylenie standardowe. Badanie kliniczne i radiologiczne powtarzano co roku (fot. 12, 13 i 14).

Kryteria sukcesu klinicznego i przeżywalności sformułowano w oparciu o kryteria Albrektssona [15]. Przeżywalność zdefiniowano jako zachowanie obciążonych implantów, zaś sukces kliniczny – jako brak ruchomości implantu, brak w wywiadzie bólu lub parestezji, brak rozrzedzeń kości otaczającej implant oraz wartość utraty kości brzeżnej niższa niż 1,5 mm w pierwszym roku i do 0,2 mm w kolejnych latach.

Wyniki badania zabiegów implantoprotetycznych u  14 pacjentów

W przychodni przyklinicznej Kliniki Implantologii Uniwersytetu w Mediolanie w ciągu roku, poczynając od stycznia 2007 r., wykonano zabiegi implantoprotetyczne w obszarach estetycznych u 14 pacjentów w średnim wieku 60 lat (38-75 lat), w tym 13 mężczyzn i 1 kobiety. Obserwację prowadzono do lipca 2012 r., kiedy wszystkie implanty osiągnęły minimalny okres obserwacji – 4 lata.

17 implantów umieszczono w szczęce (w tym 10 wykorzystano dla uzupełnienia braku jednego lub kilku siekaczy, 3 zastąpiły brakujące kły, 4 – pierwsze przedtrzonowce), a 5 w żuchwie (3 zamiast siekaczy, 2 zamiast brakującego pierwszego prawego przedtrzonowca). Jednego pacjenta z 2 implantami wszczepionymi w miejsce górnego prawego kła i pierwszego przedtrzonowca wykluczono z badania, gdyż konieczny był u niego zabieg regeneracyjny. Toteż w dalszej analizie uwzględniono tylko 20 implantów. Okres obserwacji wynosił od 6 do 48 miesięcy.

Podczas obserwacji nie odnotowano niepowodzeń, pacjenci nie skarżyli się na ból ani parestezje, a radiologicznie nie stwierdzono przejaśnień okołowszczepowych w obrębie kości. Toteż skumulowany współczynnik przeżywalności po 4 latach wyniósł 100%. Podczas badań kontrolnych mediana PI i BOP wynosiła odpowiednio 1 i 0, a średnia wartość odpowiednio 0,54 i 0,23.

48 miesięcy po zabiegu mediana i dominanta dla PI i BOP wynosiły 1. Głębokość kieszonek wynosiła 3 mm (SD = ±0,49 mm). W żadnym z miejsc nie stwierdzono ruchomości implantu, bolesności spontanicznej lub przy opukiwaniu ani parestezji. Średni poziom kości brzeżnej w 4 lata po zabiegu wynosił +2,1045 mm, bez różnic pomiędzy pomiarami od strony mezjalnej i dystalnej. Średnia utrata kości brzeżnej po 6 miesiącach od wszczepienia implantów wynosiła +1,50 mm (SD = ±1,03), a po 6 miesiącach od zakończenia odbudowy protetycznej – +0,446 mm (SD = ±0,64). 2 lata od wszczepienia implantów obserwowano poprawę okołowszczepowego poziomu kości, prawdopodobnie z powodu tworzenia się nowych beleczek kostnych w efekcie dojrzewania kości (-0,98 ± 0,50 mm). W 3 i 4 roku obserwacji odnotowano minimalną przebudowę kości z dalszą niewielką utratą kości brzeżnej, odpowiednio +0,18 mm (SD = ±0,28) i +0,17 mm (SD = ±0,11).

W przypadku implantów umieszczonych w szczęce średnia utrata kości brzeżnej w porównaniu z poziomem wyjściowym wynosiła: do 6 miesięcy po zabiegu +1,50 ± 1,02  mm; pomiędzy 6 mies. a 1 rokiem – +0,65 ± 0,7 mm; w 2 roku – 0,12 ± 0,57  mm; w 3 roku – 0,12 ± 0,25  mm i w 4 roku – 0,17± 0,11 mm. U 4 pacjentów braki licznych zębów odbudowano na 8 implantach cyrkonowych, które po zabiegu zostały zszynowane razem poprzez tymczasowe uzupełnienie protetyczne. Odnotowano, że w tej grupie występowała znamienna różnica średniej utraty kości brzeżnej w porównaniu z pacjentami, którym wszczepiono pojedyncze implanty (p = 0,799).

Odsetek sukcesu klinicznego wyniósł 100%.

Dyskusja

Kliniczny sukces odbudowy implantoprotetycznej zależy od procesów zachodzących na styku tkanki kostnej i powierzchni implantu. Kilka publikacji donosiło o pomyślnej osteointegracji implantów z tlenku cyrkonu na modelach zwierzęcych [5-7, 12]. Thomsen i wsp. [16] badali interakcje między tkanką kostną kości piszczelowej królika a powierzchniami implantów ze złota, tytanu i tlenku cyrkonu, stwierdzając histologicznie, że współczynnik kontaktu implantu z kością (BIC) jest podobny dla implantów cyrkonowych i tytanowych, a niższy dla złotych. Scarano i wsp. [17] obserwowali duży przyrost nowo tworzonej kości w ścisłym kontakcie z powierzchniami implantów cyrkonowych wszczepionych królikom, a BIC wynosił 68%. Obszerniejszą ocenę BIC przeprowadzili Akagawa i wsp. [18], stwierdzając, że wynosił on od 54% do 69,8% po 12 miesiącach i od 66,2% do 67,7% po 24 miesiącach.

Współczynnik kontaktu implantu z kością jest efektem kostnienia i wykazuje związek z cechami powierzchni implantu. Sennerby i wsp. [19] oceniali reakcję tkanki kostnej na wszczepienie implantów tytanowych i cyrkonowych z różnymi modyfikacjami powierzchni i bez nich. Implanty tytanowe oraz cyrkonowe ze zmodyfikowaną powierzchnią wykazywały większą chropowatość powierzchni w porównaniu z implantami cyrkonowymi z niezmodyfikowaną powierzchnią, toteż implanty obrabiane maszynowo wykazywały niższy BIC niż tytanowe i cyrkonowe ze zmodyfikowaną powierzchnią. Wspomniane prace wykazują, że implanty dentystyczne z tlenku cyrkonu charakteryzują się podobnym współczynnikiem kontaktu z kością jak implanty z tytanu, co sugeruje, że mogą one osiągnąć dużą stabilność w kości.

Ostatnio udokumentowano histologicznie pomyślną osteointegrację implantu cyrkonowego u człowieka [20]. Dwuczęściowy implant z tlenku cyrkonu umieszczono w szczęce zdrowej kobiety i 6 miesięcy po zabiegu usunięto, pobierając do badania histologicznego otaczające tkanki miękkie i twarde. Badanie dostarczyło dowodów na istnienie osteointegracji. Ponadto w skaningowym mikroskopie elektronowym wykazano zadowalające utrzymanie poziomu kości grzebienia wyrostka zębodołowego; możliwe było stwierdzenie, że pierwszy kontakt kości z implantem miał miejsce ponad stykiem trzonu i łącznika od strony okludalnej. To zjawisko może być związane z doskonałą charakterystyką materiałową implantów z tlenku cyrkonu, cechujących się wysoką biokompatybilnością i małą akumulacją płytki nazębnej [17, 21].

Należy zauważyć, że adhezja bakterii na powierzchni implantu jest pierwszym etapem zapalenia tkanek okołowszczepowych, prowadzącego do zaniku kości wspierającej implant [22]. Przeciwnie, ograniczenie przylegania bakterii do powierzchni implantu promuje wczesne tworzenie szerokości biologicznej i powstawanie śluzówkowej „uszczelki”, zapobiegającej wczesnej resorpcji kości brzeżnej. Jak wykazali Scarano i wsp. [23], na powierzchniach z tlenku cyrkonu dochodzi do znaczącej redukcji obecności bakterii i ten fakt prawdopodobnie ma istotne znaczenie dla zdrowia okołowszczepowych tkanek miękkich.

W naszym badaniu posłużyliśmy się implantami jednoczęściowymi. W kilku pracach stwierdzono, że resorpcja kości dookoła szyjki implantu jest związana z obecnością mikroszczeliny między implantem a łącznikiem [14, 24, 25]. Ta mikroszczelina może stanowić wrota dla drobnoustrojów i miejsce kolonizacji bakteryjnej na poziomie kości. W okołowszczepowych tkankach miękkich rozwija się wówczas reakcja zapalna, która promuje namnażanie się i aktywację osteoklastów, skutkując resorpcją kości wyrostka zębodołowego. Według autorów redukcja utraty kości brzeżnej wynika głównie z jednoczęściowej budowy implantu, dzięki czemu nie występuje mikroszczelina między implantem a łącznikiem, nie ma więc miejsca predysponującego do kolonizacji bakteryjnej. Ponadto tego rodzaju konstrukcja eliminuje występowanie mikroruchów elementu protetycznego względem trzonu implantu [26, 27]. Dlatego sugeruje się, że utrata kości brzeżnej jest rozleglejsza wokół implantów dwuczęściowych niż jednoczęściowych [28 -30].

Inne badanie retrospektywne wskazuje, że implanty cyrkonowe mogą osiągnąć współczynnik przeżywalności podobny do implantów tytanowych, z zachowaniem dobrego stanu zdrowia tkanek miękkich i twardych. Brüll i wsp. [31] wszczepili 74 pacjentom łącznie
121 implantów cyrkonowych (66 dwuczęściowych i 55 jednoczęściowych). Po okresie obserwacji trwającym średnio 18 miesięcy kumulacyjny współczynnik przeżywalności implantu wynosił 96,5%. Badanie kliniczne wykazało, że PPD i BOP były statystycznie znamiennie niższe wokół implantów niż zębów naturalnych (śr. PPD – 1,8 ± 0,4 mm; śr. BOP – 4,1 ± 4,2), a radiologicznie po 3-letniej obserwacji stwierdzono, że poziom kości brzeżnej wokół implantu pozostał stabilny (śr. utrata kości 0,1 ± 0,6 mm).

Chociaż wyniki leczenia implantoprotetycznego z zastosowaniem jednoczęściowych implantów cyrkonowych są zachęcające, to dla oceny, czy mogą one stanowić istotną alternatywę dla implantów tytanowych, potrzebna jest szersza wiedza z zakresu ich klinicznej przydatności, jak również długoterminowe badania kliniczne.

Wnioski

W publikowanym badaniu stwierdzono, że kość wyrostka zębodołowego dookoła implantów cyrkonowych zostaje zachowana. Radiologiczne pomiary utraty kości brzeżnej wykazały wartości poniżej  0,9-1,6 mm w trakcie pierwszego roku oraz nie więcej niż 0,2 mm rocznie w 2-4 lata po zabiegu, co jest zgodne z kryteriami sukcesu klinicznego implantu wg Albrektssona [15]. To zjawisko może być związane z kilkoma właściwościami jednoczęściowych implantów cyrkonowych, takimi jak: wysoka biokompatybilność powierzchni z tlenku cyrkonu, mała akumulacja płytki bakteryjnej i nieobecność mikroszczeliny między trzonem implantu a łącznikiem [32, 33].

Konflikt interesów

Wszyscy autorzy oświadczają, że nie zachodzi żaden konflikt interesów.

Tłumaczenie

lek. med. Dorota Tukaj.

„International Journal of Dentistry” 2015, Article ID 415029.

Piśmiennictwo

1. Brånemark P.I., Hansson B.O., Adell R. et al.: Osseointegrated implants in the treatment of the edentulous jaw. Experience from a 10-year period. „Scandinavian Journal of Plastic and Reconstructive Surgery. Supplementum”, vol. 16, pp. 1-132, 1977.

2. Buser D., Broggini N., Wieland M. et al.: Enhanced bone apposition to a chemically modified SLA titanium surface. „Journal of Dental Research”, vol. 83, no. 7, pp. 529-533, 2004.

3. Cochran D.L., Buser D., Ten Bruggenkate C.M. et al.: The use of reduced healing times on ITI implants with a sandblasted and acid-etched (SLA) surface: early results from clinical trials on ITI SLA implants. „Clinical Oral Implants Research”, vol. 13, no. 2, pp. 144-153, 2002.

4. Kohal R.J., Weng D., Bächle M., Strub R.J.: Loaded custom-made zirconia and titanium implants show similar osseointegration: an animal experiment. „Journal of Periodontology”, vol. 75, no. 9, pp. 1262-1268, 2004.

5. Sennerby L., Dasmah A., Larsson B., Iverhed M.: Bone tissue responses to surface-modified zirconia implants: a histomorphometric and removal torque study in the rabbit. „Clinical Implant Dentistry and Related Research”, vol. 7, no. 1, pp. S13-S20, 2005.

6. Gahlert M., Gudehus T., Eichhorn S. et al.: Biomechanical and histomorphometric comparison between zirconia implants with varying surface textures and a titanium implant in the maxilla of miniature pigs. “Clinical Oral Implants Research”, vol. 18, no. 5, pp. 662-668, 2007.

7. Brånemark P.I., Hansson B.O., Adell R. et al.: Osseointegrated implants in the treatment of the edentulous jaw. Experience from a 10-year period. „Scandinavian Journal of plastic and reconstructive surgery. Supplementum”, vol. 16, pp. 1-132, 1977.

8. Heydecke G., Kohal R., Gläser R.: Optimal esthetics in single-tooth replacement with the Re-Implant system: a case report. „International Journal of Prosthodontics”, vol. 12, no. 2, pp. 184-189, 1999.

9. Wohlwend A., Studer S., Schärer P.: The zirconium oxide abutment – a new all-ceramic concept for esthetically improving suprastructures in implantology. „Quintessenz Zahntechnik”, vol. 22, pp. 364-381, 1996 (German).

10. Schulte W., d’Hoedt B.: Thirteen years of the Tubigen implant system made by Frialit –additional results. „Zeitschrift für Zahnärztliche Implantologie”, vol. 3, pp. 167-172, 1988 (German).

11. Scarano A., Di Carlo F., Quaranta M., Piattelli A.: Bone response to zirconia ceramic implants: an experimental study in rabbits. „The Journal of Oral Implantology”, vol. 29, no. 1, pp. 8-12, 2003.

12. Depprich R., Zipprich H., Ommerborn M. et al.: Osseointegration of zirconia implants: an SEM observation of the bone-implant interface. „Head and Face Medicine”, vol. 4, no. 1, article 25, 2008.

13. Zitzmann N.U., Schärer P., Marinello C.P.: Long-term results of implants treated with guided bone regeneration: a 5-year prospective study. „International Journal of Oral and Maxillofacial Implants”, vol. 16, no. 3, pp. 355-366, 2001.

14. Tarnow D.P., Cho S.C., Wallace S.S.: The effect of inter-implant distance on the height of inter-implant bone crest. „Journal of Periodontology”, vol. 71, no. 4, pp. 546-549, 2000.

15. Albrektsson T., Zarb G., Worthington P., Eriksson A.R.: The long-term efficacy of currently used dental implants: a review and proposed criteria of success. „The International Journal of Oral & Maxillofacial Implants”, vol. 1, no. 1, pp. 11-25, 1986.

16. Thomsen P., Larsson C., Ericson L.E. et al.: Structure of the interface between rabbit cortical bone and implants of gold, zirconium and titanium. „Journal of Materials Science: Materials in Medicine”, vol. 8, no. 11, pp. 653-665, 1997.

17. Scarano A., Di Carlo F., Quaranta M., Piattelli A.: Bone response to zirconia ceramic implants: an experimental study in rabbits. „The Journal of Oral Implantology”, vol. 29, no. 1, pp. 8-12, 2003.

18. Akagawa Y., Hosokawa R., Sato Y., Kamayama K.: Comparison between freestanding and tooth-connected partially stabilized zirconia implants after two years’ function in monkeys: a clinical and histologic study. „The Journal of Prosthetic Dentistry”, vol. 80, no. 5, pp. 551-558, 1998.

19. Sennerby L., Dasmah A., Larsson B., Iverhed M.: Bone tissue responses to surface-modified zirconia implants: a histomorphometric and removal torque study in the rabbit. „Clinical Implant Dentistry and Related Research”, vol. 7, supplement 1, pp. S13-S20, 2005.

20. Nevins M., Camelo M., Nevins M.L. et al.: Pilot clinical and histologic evaluations of a two-piece zirconia implant. „The International Journal of Periodontics & Restorative Dentistry”, vol. 31, no. 2, pp. 157-163, 2011.

21. Doyle M.G., Goodacre C.J., Munoz C.A., Andres C. J.: The effect of tooth preparation design on the breaking strength of Dicor crowns: 3. „The International Journal of Prosthodontics”, vol. 3, no. 4, pp. 327-340, 1990.

22. Lindquist L.W., Carlsson G.E., Jemt T.: A prospective 15-year follow-up study of mandibular fixed prostheses supported by osseointegrated implants: clinical results and marginal bone loss. “Clinical Oral Implants Research”, vol. 7, no. 2, pp. 329-336, 1996.

23. Scarano A., Piattelli M., Caputi S. et al.: Bacterial adhesion on commercially pure titanium and zirconium oxide disks: an in vivo human study. „Journal of Periodontology”, vol. 75, no. 2, pp. 292-296, 2004.

24. Hermann J.S., Cochran D.L., Nummikoski P.V., Buser D.: Crestal bone changes around titanium implants. A radiographic evaluation of unloaded nonsubmerged and submerged implants in the canine mandible.” Journal of Periodontology”, vol. 68, no. 11, pp. 1117-1130, 1997.

25. Broggini N., McManus L.M., Hermann J.S. et al.: Persistent acute inflammation at the implant-abutment interface. „Journal of Dental Research”, vol. 82, no. 3, pp. 232-237, 2003.

26. Rasperini G., Maglione M., Cocconcelli P., Simion M.: In vivo early plaque formation on pure titanium and ceramic abutments: a comparative microbiological and SEM analysis. „Clinical Oral Implants Research”, vol. 9, no. 6, pp. 357-364, 1998.

27. Oh T.-J., Yoon J., Misch C.E., Wang H.-L.: The causes of early implant bone loss: myth or science?. „Journal of Periodontology”, vol. 73, no. 3, pp. 322-333, 2002.

28. Borgonovo A.E., Fabbri A., Vavassori V. et al.: Multiple teeth replacement with endosseous one-piece yttrium-stabilized zirconia dental implants. „Medicina Oral, Patologia Oral y Cirugia Bucal”, vol. 17, no. 6, pp. 981-987, 2012.

29. Borgonovo A.E., Vavassori V., Censi R. et al.: Behavior of endosseous one-piece yttrium stabilized zirconia dental implants placed in posterior areas. „Minerva Stomatologica”, vol. 62, no. 7-8, pp. 247-257, 2013.

30. Borgonovo A., Censi R., Dolci M. et al.: Use of endosseous one-piece yttrium-stabilized zirconia dental implants in premolar region: a two-year clinical preliminary report. „Minerva Stomatologica”, vol. 60, no. 5, pp. 229-241, 2011.

31. Brüll F., van Winkelhoff A.J., Cune M.S.: Zirconia dental implants: a clinical, radiographic and microbiologic evaluation up to 3 years. „The International Journal of Oral & Maxillofacial Implants”, vol. 29, no. 4, pp. 914-920, 2014.

32. Borgonovo A.E., Arnaboldi O., Censi R. et al.: Edentulous jaws rehabilitation with yttrium-stabilized zirconium dioxide implants: two years follow-up experience. „Minerva Stomatologica”, vol. 59, no. 7-8, pp. 381-392, 2010.

33. Borgonovo A.E., Censi R., Vavassori V. et al.: Evaluation of the success criteria for zirconia dental implants: a four-year clinical and radiological study. „International Journal of Dentistry”, vol. 2013, Article ID 463073, 7 pages, 2013.

Zirconia implants in esthetic areas – 4-year follow-up evaluation study

Autorzy:

Andrea Enrico Borgonovo¹, Rachele Censi², Virna Vavassori¹, Oscar Arnaboldi³, Carlo Maiorana³, Dino Re⁴

¹Oddział Protetyki Stomatologicznej, Klinika Chirurgii Jamy Ustnej, Uniwersytet w Mediolanie (Włochy)
²Klinika Implantologii i Periodontologii, Włoski Instytut Stomatologiczny w Mediolanie (Włochy)
³Oddział Implantologii, Klinika Chirurgii Jamy Ustnej, Uniwersytet w Mediolanie (Włochy)
⁴Klinika Protetyki Stomatologicznej, Włoski Instytut Stomatologiczny w Mediolanie (Włochy)

Streszczenie:

Celem pracy jest ocena odsetka przeżywalności i sukcesu klinicznego implantów cyrkonowych w obszarze estetycznym, wraz z oceną utraty kości brzeżnej i wskaźników periodontologicznych.
Materiał i metoda: U 13 pacjentów wszczepiono 20 jednoczęściowych implantów cyrkonowych w celu zastąpienia pojedynczego zęba lub uzupełnienia częściowego bezzębia w estetycznym obszarze szczęki lub żuchwy. 6 miesięcy po zabiegu, a następnie raz w roku pacjenci byli badani klinicznie i radiologicznie, by ocenić stan zdrowia tkanek okołowszczepowych i występowanie utraty kości brzeżnej.

Summary:

The aim is to evaluate the survival and success rates, as well as the marginal bone loss (MBL) and periodontal indexes of zirconia implants positioned in the esthetic jaw areas.
Materials and method: 13 patients were selected and 20 one-piece zirconia implants were used for the rehabilitation of single tooth or partially edentulous ridge in the esthetic jaw areas. 6 months after surgery and then once a year, a clinical-radiographic evaluation was performed in order to estimate peri-implant tissue health and marginal bone loss.