Ładne białe zęby są synonimem zdrowia i sukcesu życiowego. Wielu pacjentów marzy o idealnym, pięknym uśmiechu. Mimo ogólnoświatowej recesji gospodarczej potrzeby pacjentów w tym zakresie zmniejszyły się w niewielkim stopniu. Żyjemy w świecie, w którym wygląd człowieka, jego wizerunek są bardzo istotne, niezależnie od profesji. Pragnienie posiadania jasnego, pogodnego uśmiechu z białymi zębami zwiększa się wraz z rozwojem cywilizacji. Ostatnie dekady to ogromny postęp w tej dziedzinie zarówno w zakresie prowadzonych badań naukowych, jak i dostępnych procedur klinicznych. Badania prowadzone przez American Association of Cosmetic Dentistry dostarczają interesujących wniosków: 99,7% Amerykanów deklaruje, że jasny, biały uśmiech pomaga w codziennym życiu; 96% dorosłych jest przekonanych, że nieestetyczny uśmiech może mieć negatywny wpływ na karierę zawodową.

Ekstrakcja zatrzymanego trzeciego trzonowca żuchwowy niesie ze sobą potencjalne ryzyko spowodowania przejściowego albo trwałego uszkodzenia nerwu zębodołowego dolnego (NZD) [1]. Częstość tego powikłania wg danych z piśmiennictwa waha się od 1,3% do 5,3% [2-6]. Ryzyko jego wystąpienia zależy głównie od położenia zatrzymanego zęba w stosunku do NZD. [3]. Jeśli odległość między nerwem a korzeniami jest bardzo mała, częstość uszkodzenia może sięgać aż 19% [7]. 

Implanty są powszechnie używane do uzupełniania braków zębowych. Niedostatek wiedzy o anatomii przedniego odcinka szczęki wpływa niekorzystnie na wyniki kliniczne wszczepiania implantów w tym regionie. W tym badaniu wykorzystano metodę tomografii komputerowej wiązki stożkowej (CBCT) do zmierzenia wymiarów wyrostka zębodołowego w przednim odcinku szczęki i podcieni od strony przedsionka jamy ustnej, by pomóc w planowaniu doraźnego leczenia implantologicznego.

Pomimo intensywnego rozwoju technik związanych z leczeniem endodontycznym nadal zdarzają się przypadki zmuszające lekarzy klinicystów do sięgania po rozwiązania z zakresu chirurgii stomatologicznej [1]. Przykładem tego typu zabiegu jest m.in. resekcja wierzchołka korzenia (apektomia)

Celem implantologii jest zaprojektowanie elementów, które indukują kontrolowaną, sterowaną i szybką integrację z otaczającymi tkankami [1]. Zjawiska prowadzące do integracji implantu i ostatecznie do jego sukcesu lub niepowodzenia w dużej mierze mają miejsce na styku tkanka-implant, a osteoblasty pokrywające powierzchnię implantu są komórkami decydującymi o odpowiedzi tkankowej przy powierzchni biomateriału [2]. W oparciu o wyniki licznych badań in vitro wiadomo już, że morfologia powierzchni zdecydowanie przesądza o zachowaniu się osteoblastów [2-4]. 

Stany zapalne tkanek okołowszczepowych, takie jak periimplantitis albo mucositis, stanowią wyzwanie dla implantologii, będąc – obok warunków obciążenia implantu – jednym z głównych powodów późnych niepowodzeń implantu [1]. Z chwilą wejścia w użycie szerokiego zakresu metod detekcji molekularnej zidentyfikowano ponad 600 gatunków bakterii kolonizujących różne nisze ekologiczne jamy ustnej człowieka [2]. Mikroorganizmy zasiedlające powierzchnie stopniowo organizują się w złożony biofilm. Poszczególne gatunki w obrębie biofilmu oddziałują na siebie wzajemnie. Na przykład „wcześni kolonizatorzy”, jak paciorkowce lub drobnoustroje z rodzaju Actinomyces, są niezbędni, by przyłączyły się Gram-ujemne gatunki „późnych kolonizatorów”

Od kiedy ponad 40 lat temu weszły w użycie implanty zębowe, stały się one powszechnie przyjętą metodą uzupełniania braków uzębienia. W ostatnim czasie materiałem z wyboru do produkcji implantów jest tytan, cechujący się doskonałą biokompatybilnością i właściwościami mechanicznymi [1]. Jednakże jego szara barwa może stwarzać problemy estetyczne, zwłaszcza jeżeli stan tkanek miękkich nie jest optymalny i ciemny kolor prześwituje przez cienką śluzówkę dziąsła

Rozwój stomatologii odtwórczej wykorzystuje implanty jako najlepszą możliwą metodę odbudowy braków międzyzębowych. Współczesne standardy leczenia implantologiczno-protetycznego nie koncentrują się tylko na uzupełnieniu pojedynczych braków, ale przede wszystkim powinny jak najlepiej odwzorowywać kosmetyczne uzupełnienia w celu zapewnienia komfortu psychicznego pacjenta. Jako że przewidywalność leczenia z wykorzystaniem wszczepów wewnątrzkostnych jest wysoka, uzyskanie dobrych wyników co do stabilności uzupełnień nie jest zmartwieniem, jednak w przypadku dobrego efektu kosmetycznego to duże wyzwanie.