Przegląd prasy światowej

Clinical Oral Investigations 2014; 18(9): 2129-35. Six-month results following treatment of aggressive periodontitis with antimicrobial photodynamic therapy or amoxicillin and metronidazole. Arweiler N.B. i wsp.

Wykazano, że zastosowanie przeciwbakteryjnej terapii fotodynamicznej (aPDT) jako zabiegu wspomagającego skaling i wygładzanie korzeni (SRP) pozytywnie wpływa na kliniczne wyniki leczenia, nie ustalono jednakże, czy może stanowić potencjalną alternatywę dla wykorzystania ogólnoustrojowych antybiotyków w niechirurgicznym leczeniu przyzębia u pacjentów z agresywnym zapaleniem przyzębia (AP). Toteż w badaniu porównano zastosowanie aPDT oraz doustnej antybiotykoterapii z zastosowaniem amoksycyliny i metronidazolu (AB) po niechirurgicznym leczeniu przyzębia u 36 chorych z AP, u których w co najmniej 3 miejscach stwierdzono głębokość kieszonek (PD) ≥ 6 mm. U każdego z badanych po SRP zastosowano albo AB przez 7 dni, albo 2 sesje aPDT. Badanie ukończyło 35 pacjentów. Obie metody terapii spowodowały w ciągu 6 mies. statystycznie znamienny spadek wszystkich parametrów dodatkowych, jak: wskaźnik płytki (PI), krwawienie przy zgłębnikowaniu (BOP), recesja dziąseł (GR) i poziom klinicznego przyczepu (CAL). Średnia wartość PD uległa statystycznie znamiennemu obniżeniu w obu grupach [z 5,0 ± 0,8 mm do 3,0 ± 0,6 mm w gr. AB i z 5,1 ± 0,5 mm do 3,9 ± 0,8 mm w gr. aPDT (p < 0,001)], przy czym w gr. AB poprawa PD była znamiennie większa (p < 0,001) niż w gr. aPDT. Liczba kieszonek ≥ 7 mm spadła ze 141 do 3 w grupie AB (p < 0,001) i z 137 do 45 w grupie aPDT (p = 0,03). Zatem mimo że każda z testowanych metod spowodowała statystycznie znamienną poprawę kliniczną, AB wykazała znamienną przewagę nad aPDT w aspekcie zarówno głębokości kieszonek, jak i liczebności kieszonek patologicznych, nie można więc uważać aPDT za równoważną klinicznie z doustnym zastosowaniem amoksycyliny i metronidazolu.

International Journal of Periodontics & Restorative Dentistry 2014; 34(5): 695-703. Prospective observational study of the early loading of nanostructured calcium phosphate-coated tapered implants in the mandible and maxilla. Kim Y.K. i wsp.

W badaniu oceniono efekt kliniczny wczesnego obciążenia implantów stożkowych pokrytych nanokryształami fosforanu wapnia. Implanty umieszczono w 11 szczękach (grupa I, 23 implanty) i 12 żuchwach (grupa II, 19 implantów). Pół roku po obciążeniu protetycznym nie zaobserwowano znamiennych różnic pomiędzy stabilnością pierwotną i wtórną w każdej z grup. Dla implantów w żuchwie wynosiła ona 81,1 jednostek ISQ, co znamiennie przewyższało wartość uzyskaną dla implantów w szczęce (73,3 ISQ; p = 0,003). Odsetek przetrwania implantów wynosił 100% w grupie I (przez 9 mies.) i 94,7% w grupie II (przez 10,4 mies.). Brzeżna utrata kości wyniosła 0,07 mm w grupie I i 0,07 mm w grupie II. Można zatem uznać, że osiągnięto doskonałą stabilność pierwotną i wtórną.

Journal of Dentistry 2014; 42(11): 1396-403. Clinical success of stainless steel crowns placed under general anaesthesia in primary molars: An observational follow up study. Schüler I.M. i wsp.

Oceniono efekt kliniczny założenia w znieczuleniu ogólnym koron ze stali nierdzewnej na pierwszych trzonowcach u dzieci z wysokim ryzykiem próchnicy. Z 1 149 koron założonych 1 rok, 3 lata lub 5 lat przed badaniem u 558 dzieci dostępnych ocenie było 428 (37,2%) u 171 (30,6%) dzieci w wieku od 1,1 do 8,6 lat. Wskaźnik próchnicy przed leczeniem wynosił 7,8 dmft/18,4 dmfs. Odsetek powodzeń wynosił 97,2%, niezależnie od rozległości zmian próchniczych lub leczenia endodontycznego. Za niepowodzenia uznano utratę korony (1,9%), rozchwianie zęba (0,7%) i perforację korony (0,2%). W większości koron brzegi były szczelne i sięgały do poziomu poddziąsłowego. Nie stwierdzono próchnicy wtórnej. Tylko w 46,4% zębów z założonymi koronami nie wykryto płytki nazębnej, a aż w 72,1% stwierdzono krwawienie z dziąseł przy zgłębnikowaniu. Obecność zapalenia dziąseł korelowała znamiennie ze zwiększonym wskaźnikiem dmft (OR = 1,108; 95% CI: 1,03-1,19) i obecnością płytki nazębnej (OR = 0,29; 95% CI: 0,18-0,47). U dzieci imigrantów znamiennie częściej stwierdzano niewystarczający poziom higieny jamy ustnej oraz wyższe odsetki krwawień z dziąseł i próchnicy niż u dzieci pochodzenia niemieckiego.

Journal of Clinical Periodontology 2014; 41(9): 883-9. Subgingival air-polishing with erythritol during periodontal maintenance: randomized clinical trial of twelve months. Müller N. i wsp.

W jednoośrodkowym, randomizowanym badaniu zaślepionym dla badającego oceniano skuteczność kliniczną powtarzanych zabiegów poddziąsłowego polerowania powierzchni korzeni w resztkowych kieszonkach za pomocą powietrza i nowego proszku erytrytolu z 0,3-proc. chlorheksydyną, porównując je z oczyszczaniem ultradźwiękami (grupa kontrolna). 50 pacjentów na podtrzymującym leczeniu periodontologicznym obserwowano przez 12 miesięcy, powtarzając w miesiącach 0, 3, 6 i 9 przydzielone zabiegi we wszystkich miejscach ze stwierdzoną głębokością kieszonek > 4 mm. Jako główny punkt końcowy przyjęto obecność lub brak PD > 4 mm po 12 miesiącach. Obserwacji poddano ogółem 6 918 miejsc, z których 457 miało PD > 4 mm (zakres 5-9 mm). Po 12 miesiącach znamiennemu obniżeniu uległa liczba kieszonek > 4 mm na osobę, średnia PD i wskaźnik BOP, bez znamiennych różnic pomiędzy grupami. Odnotowano natomiast takowe w zakresie percepcji bólu, na korzyść grupy testowej. Ani wyjściowo, ani po 12 miesiącach nie stwierdzano znamiennych różnic między grupami pod względem kolonizacji przez 6 mikroorganizmów, choć po 12 miesiącach w grupie testowej rzadziej stwierdzano Aggregatibacter actinomycetemcomitans 1000 kom./ml, a liczebność drobnoustrojów nigdy nie przekraczała 100 tys. kom./ml. Zatem polerowanie poddziąsłowe powietrzem przy użyciu nowego preparatu było równie bezpieczne i skuteczne jak oczyszczanie ultradźwiękami, a przy tym powodowało u pacjentów mniejsze odczucie bólu.

Oral Health & Dental Management 2014; 13(3): 698-702. Oral antiseptic and periodontitis: a clinical and microbiological study. Mummolo S. i wsp.

U 30 ogólnie zdrowych osób z przewlekłym zapaleniem przyzębia (15 mężczyzn i 15 kobiet; śr. wiek 54,1 ± 6,9 lat) oceniono skuteczność aplikacji do kieszonek dziąsłowych antyseptycznego żelu z chlorheksydyną na bazie ksantanu (Xan-CHX) po przeprowadzeniu skalingu i wygładzania korzeni.

U każdego pacjenta w miejscach testowych (1 i 4 kwadrant) zastosowano badany środek, podczas gdy miejsca kontrolne (2 i 3 kwadrant) pozostawiono po oczyszczeniu mechanicznym bez dodatkowego leczenia. Po 4 tygodniach (28 dni od zabiegu) w obu grupach uzyskano poprawę wszystkich wskaźników klinicznych, jak: obecność poddziąsłowego kamienia nazębnego, krwawienia z dziąseł (BOP+), wskaźnik płytki (PI) i głębokość kieszonek (PD) w stosunku do wartości wyjściowych, jednak zastosowanie antyseptyku powodowało znamienną poprawę w zakresie PI, BOP i obecności periodontopatogenów w porównaniu z miejscami kontrolnymi. A zatem testowany preparat dowodzi swojej przydatności w leczeniu wspomagającym ciężkiego/umiarkowanego przewlekłego zapalenia przyzębia.

Journal of American Dental Association 2014; 145(7): 704-13. Outcomes of implants and restorations placed in general dental practices: a retrospective study by the Practitioners Engaged in Applied Research and Learning (PEARL) Network. Da Silva J.D. i wsp.

Autorzy ocenili wyniki leczenia implantologicznego, przeprowadzanego w praktykach należących do sieci badawczej. Do badania zaproszono wszystkich pacjentów, którzy w ciągu 3-5 lat przebyli wszczepienie implantu i wykonanie odbudowy protetycznej. Oceniano stan implantu i jego otoczenia wraz z wynikami estetycznymi. Wynik klasyfikowano jako niepowodzenie implantu, jeśli oryginalny implant został utracony lub wymieniony, wykazywał ruchomość lub ból przy opukiwaniu, obecne były kliniczne lub radiograficzne dowody patologii albo nadmiernej utraty kości (> 0,2 mm/rok od wyjściowej wartości 2 mm), a jako niepowodzenie odbudowy, jeśli została zastąpiona lub doszło do złamania filara lub mostu. Ogółem oceniono 920 implantów z 87 praktyk ze średnim czasem obserwacji 4,2 (±0,6) lat. Nie włączając do analizy nadmiernej utraty kości, jako niepowodzenia sklasyfikowano 64 implanty (7,0%), a gdy analiza obejmowała ten parametr – 172 implanty (18,7%). W analizie jednej zmiennej jako czynniki ryzyka niepowodzeń zidentyfikowano: poważne zapalenie przyzębia w wywiadzie, obecność stanu zapalnego lub kości typu IV, natychmiastowe wszczepienie implantu i lokalizacja w okolicy siekaczy lub kłów. W analizie wielu zmiennych związek z większym ryzykiem niepowodzenia wykazywały miejsca z obecnym wcześniej stanem zapalnym (OR = 2,17; 95% CI 1,41-3,34]) oraz kość typu IV (OR = 1,99; 95% CI, 1,12-3,55). Z 908 utrzymanych implantów w przypadku 20 (2,2%) odbudowa została wymieniona lub uznana za wymagającą wymiany. Większość lekarzy i pacjentów oceniała pozytywnie wyniki estetyczne zarówno implantu, jak i odbudowy. Wyniki wskazują, że trwałość i odsetki powodzeń odbudowy na implantach mogą być niższe w zwykłych praktykach stomatologicznych, niż to wynika z prac prowadzonych na materiale przychodni akademickich albo specjalistycznych.

Autor:
lek. med. Dorota Tukaj