Przegląd prasy światowej

Journal of Dentistry 2015; 43(1):78-86. Long-term survival rate of implants placed in conjunction with 246 sinus floor elevation procedures: Results of a 15-year retrospective study. Beretta M. i wsp. 

Celem pracy była ocena długoterminowego przetrwania implantów wszczepionych po podniesieniu dna zatoki szczękowej oraz czynników prognostycznych niepowodzeń. Przeanalizowano dane 218 pacjentów, u których po wykonaniu 246 zabiegów podniesienia dna zatoki, wszczepiono ogółem 589 implantów, uwzględniając następujące czynniki: rodzaj materiału wszczepowego, liczbę zabiegów, użycie membran do pokrycia antrostomii bocznej i/lub do naprawy przypadkowego uszkodzenia błony Schneidera. Do porównania grup posłużył estymator Kaplana-Meiera. Czas przetrwania implantów wynosił od 3 do 186 miesięcy, ze skumulowanym odsetkiem przeżycia Kaplana-Meiera 98,3% po 15,5 latach obserwacji. Wszystkie przypadki utraty implantu miały miejsce w ciągu 52 miesięcy (4,3 lat) po zabiegu. Test log-rank nie wykazał żadnej statystycznie znamiennej różnicy między poszczególnymi zmiennymi (p > 0,05) pomimo ograniczeń właściwych dla tego rodzaju badania. Śródoperacyjne naruszenie błony Schneidera nie wpłynęło na trwałość wszczepionych implantów. Ponieważ wszystkie niepowodzenia miały miejsce w ciągu pierwszych 5 lat, dalsze badania nad przetrwaniem implantów mogą mieć krótszy okres obserwacji.

Journal of Advanced Prosthodontics 2015; 7(3):191-8. Comparison of marginal bone loss and patient satisfaction in single and double-implant assisted mandibular overdenture by immediate loading. Tavakolizadeh S. i wsp. 

Badaniem objęto dwudziestu pacjentów z bezzębiem żuchwy i źle dopasowującymi się protezami ruchomymi, których losowo podzielono na dwie grupy. Badanym z gr. I wszczepiono jeden implant (Simple line II, Implantium, Korea Południowa) w linii środkowej żuchwy, a z gr. II – dwa implanty w regionie B i D (zgodnie z klasyfikacją Mischa). Jeżeli wyjściowy współczynnik stabilności implantu wynosił przynajmniej 60 ISQ, przytwierdzano zatrzaski kulowe i dopasowywano protezę z miękką wyściółką. Po 6 i 12 miesiącach wykonywano zdjęcia cyfrowe, oceniając stopień utraty kości, i proszono pacjentów o określenie stopnia satysfakcji na wizualnej skali analogowej. Dla porównywania parametrów przed i po zabiegu w każdej grupie zastosowano test Friedmana, a dla porównania wyników leczenia pomiędzy dwoma grupami test U Manna-Whitneya (p < 0,05).

Wszystkie implanty uzyskały stabilność wystarczającą dla natychmiastowego obciążenia. Satysfakcja pacjentów była duża, bez znamiennych różnic pomiędzy grupami (p > 0,05). Brzeżna utrata kości po 12 mies. wynosiła 0,6 ± 0,67 mm w grupie I i 0,6 ± 0,51 mm w grupie II (brak znamiennych różnic). Wyniki wstępnej oceny po roku wskazują, że ruchoma proteza mocowana na pojedynczym implancie może być bezpieczną i opłacalną metodą uzupełnienia bezzębia żuchwy.

The Saudi Dental Journal 2015; 27(2):105-11. Clinical evaluation of implant survival based on size and site of placement: A retrospective study of immediate implants at single rooted teeth sites. Ramalingam S. i wsp.

W badaniu retrospektywnym oceniono trwałość implantów natychmiastowych umieszczanych w zębodołach szczęki i żuchwy po ekstrakcji zębów jednokorzeniowych oraz zależności pomiędzy rozmiarem implantu i miejscem wszczepienia a trwałością. Od stycznia 2010 roku do czerwca 2011 roku poddano temu zabiegowi 85 pacjentów (33 mężczyzn, 52 kobiety; śr. wiek: 45 lat). Odbudowy wykonano między 12 a 14 tygodniem po wszczepieniu implantu. Implantami zastąpiono następujące zęby: górny siekacz centralny (n = 35), górny siekacz boczny (n = 27), górny drugi przedtrzonowiec (n = 36), siekacz dolny (n = 53), przedtrzonowiec dolny (LP, n = 22). Implanty miały następujące rozmiary: 5 × 10 mm (n = 24); 5 × 8 mm (n = 21); 4,3 × 10 mm (n = 77); 4,3 × 8 mm (n = 36); 3,5 × 10 mm (n = 12), i 3,5 × 8 mm (n = 3). Po śr. czasie obserwacji 47 miesięcy globalny odsetek przetrwania implantów wyniósł 96%. Trwałość była najwyższa w regionie siekaczy dolnych (98,1%), a najniższa w regionie górnych siekaczy bocznych (92,6%), ogólnie większa w żuchwie (97,3%) niż w szczęce (94,9%). Przetrwały wszystkie implanty 5 mm (100%), podobnie jak większość 4,3 × 10 mm (96,1%), podczas gdy najmniej trwałe okazały się implanty 4,3 × 8 mm i 3,5 × 10 mm (91,7%). Nie stwierdzono znamiennych różnic w wartościach OR dla poszczególnych rozmiarów implantu ani miejsc wszczepienia. Autorzy wnioskują, że zastosowanie implantów natychmiastowych w miejscu usuniętych zębów jednokorzeniowych może dać przewidywalne wyniki kliniczne, niezależnie od rozmiaru implantu i jego lokalizacji.

Journal of Dentistry 2014; 42(10):1335-42. Fracture analysis of randomized implant-supported fixed dental prostheses. Esquivel-Upshaw J.F.

Na występowanie pęknięć/złamań stałych pełnoceramicznych uzupełnień protetycznych mogą wpływać czynniki, takie jak: model uzupełnienia protetycznego, rodzaj infrastruktury wspierającej (korzeń zęba i/lub implant), rozkład i wielkość sił zgryzowych, obecność przyległych zębów. W badaniu oceniono 89 uzupełnień protetycznych w tylnym odcinku łuku zębowego, wykonywanych w sposób losowy jako trzypunktowe mosty metalowo-ceramiczne (stop Au-Pd-Ag i InLine POM, Ivoclar-Vivadent) lub pełnoceramiczne (ZirCAD i ZirPress, Ivoclar-Vivadent). Każde z nich było wsparte na dwóch implantach (Osseospeed, Dentsply) i indywidualnie projektowanych łącznikach (Atlantis, Dentsply), zacementowane cementem żywicznym (RelyX Universal Cement). Wykonano wyjściowe zdjęcia z zaznaczeniem zębów w maksymalnym zaguzkowaniu (MI) i w położeniach granicznych. Pacjenci byli wzywani na wizyty kontrolne po 6 miesiącach i 1-3 latach. Odnotowano obecność pęknięć i ich lokalizację, a obrazy porównano z wyjściowymi zdjęciami kontaktów okluzyjnych. Nie wykryto żadnych znamiennych zależności między występowaniem pęknięć i: wielkością sił zgryzowych, obecnością zębów położonych dystalnie od najbardziej dystalnego retainera oraz kontaktami po stronie pracującej i niepracującej. Jednakże istniało znamiennie wyższe prawdopodobieństwo pęknięcia/złamania w obszarach z kontaktami wyłącznie w maksymalnym zaguzkowaniu.

Badanie wskazuje, że ocena okluzji musi przebiegać inaczej w przypadku mostów wspartych na implantach niż na naturalnych zębach. Uzupełnienia protetyczne wsparte na implantach powinny wykazywać minimalną okluzję i lżejsze kontakty niż wsparte na naturalnych zębach.

Journal of Clinical and Diagnostic Research 2015 ;9(6):ZC58-61. Survival of Implants in Immediate Extraction Sockets of Anterior Teeth: Early Clinical Results. Sabir M., Alam M.N.

Celem badania była krótkoterminowa (30 miesięcy) ocena stabilności implantów natychmiastowych oraz obecności rozrzedzeń kostnych i cech zapalenia dziąseł wokół implantów przez krótki okres. U 12 pacjentów (8 mężczyzn i 4 kobiety w wieku 20-50 lat) od marca do czerwca 2007 roku osadzono 22 implanty natychmiastowe w zębodołach po ekstrakcji jednokorzeniowych zębów przednich (siekacze centralne, siekacze boczne i kły) szczęki i żuchwy. Użyto jednoczęściowych implantów ze zintegrowanym wspornikiem i zintegrowaną powierzchnią, gwintowanych i zwężających się w wierzchołkowych 5 mm, o powierzchni piaskowanej i trawionej kwasem (HI-TEC TRX-OP Implants, Life Care Company). W całym okresie obserwacji nie odnotowano rozchwiania żadnego implantu ani cech istotnego klinicznie zapalenia dziąseł. Obszary radiologicznego rozrzedzenia kości odnotowano w okolicy dwóch implantów po 6 miesiącach, jednego po 12 miesiącach i jednego po 18 miesiącach. Na każdej wizycie kontrolnej wszystkie implanty spełniały kryteria powodzenia i żaden nie został utracony w ciągu 30 miesięcy, co oznacza, że osiągnięto 100-proc. skuteczność. Autorzy wnioskują, że trwałość implantów natychmiastowych przy spełnieniu określonych kryteriów (tylko zęby przednie) jest co najmniej porównywalna do implantów konwencjonalnych.

Journal of International Oral Health 2015;7(6):4-8. Two Years Retrospective Evaluation of Overdenture Retained by Symphyseal Single Implant Using Two Types of Attachments. Ismail H.A. i wsp.

W badaniu oceniono kliniczne i radiograficzne efekty zastosowania całkowitych protez ruchomych żuchwy wspartych na pojedynczym implancie w linii środkowej i mocowanych na zatrzaskach kulowych lub magnetycznych. U 10 pacjentów z bezzębiem żuchwy wszczepiono pojedyncze implanty w linii środkowej, pozostawiając je zakryte i nieobciążone przez 4 miesiące. Następnie pacjenci zostali podzieleni na dwie równe grupy, z których jedna otrzymała całkowite protezy ruchome żuchwy, mocowane na zatrzaskach kulowych, a druga takież mocowane na zatrzaskach magnetycznych. Wszyscy pacjenci zostali wyposażeni w konwencjonalne protezy ruchome szczęki. Badania kontrolne wykonywano zaraz po dopasowaniu protezy, po 6, 12 i 24 miesiącach. W okresie obserwacji stwierdzono jedynie nieznamienne różnice kliniczne i minimalne zmiany wysokości kości w obu badanych grupach. Zdaniem autorów proteza mocowana na jednym implancie za pomocą zatrzasków kulowych lub magnetycznych jest łatwa w konstrukcji, wymaga od pacjenta mniej starań dla utrzymania zdrowych dziąseł i daje zadowalające wyniki kliniczne.

Autor:
lek. med. Dorota Tukaj