Przegląd prasy światowej

Contemporary Clinical Dentistry 2015;6(3):364-70. Clinical and microbiological efficacy of 3% satranidazole gel as a local drug delivery system in the treatment of chronic periodontitis: A randomized, controlled clinical trial. Priyanka N. i wsp.

W badaniu oceniano skuteczność poddziąsłowej aplikacji satranidazolu (SZ) w żelu, jako leczenia dodatkowego u pacjentów z przewlekłym zapaleniem przyzębia. 70 osób z głębokością kieszonek (PD) 5 mm zrandomizowano na 2 grupy, z których w jednej zastosowano skaling z wygładzaniem korzeni (SRP) + placebo, a w drugiej SRP + SZ. Przy badaniach kontrolnych po 1, 3 i 6 miesiącach oceniano wskaźnik płytki (PI), wskaźnik dziąsłowy (GI), kliniczny poziom przyczepu łącznotkankowego i PD, a ponadto za pomocą PCR wykrywano obecność periodontopatogenów. 6 pacjentów w międzyczasie odpadło z badania. U pozostałych po 6 miesiącach odnotowano znamiennie większe obniżenie PD w gr. 2 (śr. 4,10 mm) niż w gr. 1 (1,49 mm), jak również większy przyrost CAL (4,20 mm vs. 1,13 mm). W tej grupie również stwierdzono znaczący spadek liczby miejsc będących siedliskiem periodontopatogenów. Potwierdzono zatem, że niechirurgiczne leczenie przyzębia jest skuteczniejsze, gdy zostaje wspomożone miejscowym zastosowaniem 3% satranidazolu w żelu.

Oral Health & Preventive Dentistry 2015;13(3):245-51. Self-reported Oral Hygiene Habits in Smokers and Nonsmokers Diagnosed with Periodontal Disease. Santos A. i wsp.

Pacjentów trzech praktyk periodontologicznych w Hiszpanii poproszono o wypełnienie 24-punktowego kwestionariusza, badającego zwyczaje z zakresu higieny jamy ustnej, jak też palenie tytoniu. Bezpośrednio po tym pacjentów poddano badaniu klinicznemu, oceniając stan przyzębia wg klasyfikacji ADA. U 4,1% badanych stwierdzono zapalenie dziąseł, u 31,2% wczesne zapalenie przyzębia, u 39,2% umiarkowane z.p., u 25,5% zaawansowane z.p. Ogółem 289 (38,0%) osób zidentyfikowano jako palaczy, a 402 (52,8%) jako niepalących; 77 (10,1%) paliło nałogowo (> 20 papierosów na dzień), 122 (16,0%) umiarkowanie (10-20 p./d), 90 (11,8%) niewiele (< 10 p/d). Wśród niepalących znamiennie większy odsetek mył zęby dwa razy dziennie (37,8%) albo częściej (22,9%) niż wśród palących umiarkowanie i nałogowo (odpowiednio: dwa razy: 32,0% i 32,5%, częściej: 15,6% i 15,6%, p < 0,05). Nałogowi palacze używali nici dentystycznej statystycznie rzadziej niż niepalący (10,4% vs. 21,6%, p < 0,05). Nie znaleziono różnic między palaczami i niepalącymi w zakresie używania płynów do płukania ust (p > 0,05).

Journal of Clinical Dentistry 2015;26(2):55-60. Efficacy of Two Interdental Cleaning Devices on Clinical Signs of Inflammation: A Four-Week Randomized Controlled Trial. Goyal C.R. i wsp.

W randomizowanym, pojedynczo zaślepionym badaniu w grupach równoległych oceniano skuteczność dwóch urządzeń do czyszczenia przestrzeni międzyzębowych w aspekcie spadku klinicznych oznak zapalenia przyzębia. 69 osób podzielono losowo na 2 grupy, które prócz systematycznego mycia zębów szczoteczką miały używać Waterpik Water Flosser (WF) lub Sonicare Air Floss Pro (AFP). Badani otrzymali pisemną i ustną instrukcję obsługi, a przed badaniem oraz na wizycie po 2 tyg. sprawdzono umiejętność posługiwania się urządzeniem. Wyjściowo oraz po 2 i 4 tyg. oceniono takie wskaźniki, jak krwawienie przy badaniu sondą (BOP), zmodyfikowany wskaźnik dziąsłowy (MGI), wskaźnik płytki w modyfikacji Rustogi (RMNPI). W każdej z grup stwierdzono w obu punktach czasowych znamienne obniżenie BOP i MGI dla wszystkich badanych miejsc (p < 0,001), a po 4 tygodniach także RMNPI dla wszystkich badanych miejsc (p < 0,001) w porównaniu z wartością wyjściow ą. W grupie WF spadek wskaźników krwawienia i zapalenia dziąseł był znamiennie większy dla wszystkich badanych miejsc w obu punktach czasowych niż w grupie AFP. Po 4 tyg. różnica ta wynosiła odpowiednio 54% i 32% (p < 0,001). Niższy, ale nieznamiennie, był też wskaźnik płytki (28%, p = 0,017). Uznano zatem, że jeśli chodzi o redukcję klinicznych cech zapalenia przyzębia, Waterpik Water Flosser przewyższa Sonicare Air Floss Pro.

Brazilian Oral Research (online) 2015;29; pii: S1806-83242015000100278. Antifungal activity of propolis against Candida species isolated from cases of chronic periodontitis. Siqueira A.B. i wsp.

Celem pracy była ocena grzybostatycznych i grzybobójczych właściwości alkoholowego wyciągu z czerwonego kitu pszczelego (RPAE) przeciwko różnym gatunkom drożdży (C. albicans [n = 12], C. tropicalis [n = 5] i C. glabrata [n = 2]) wyizolowanych od pacjentów z przewlekłym zapaleniem przyzębia, oraz porównanie propolisu z chlorheksydyną (CHX). Jako kontroli użyto flukonazolu i C. parapsilosis (ATCC 6258). Aktywność grzybostatyczną i grzybobójczą oceniano zgodnie z procedurą referencyjną Instytutu Standardów Klinicznych i Laboratoryjnych (CLSI), określając MIC dla każdej substancji i każdego szczepu. W przypadku propolisu wynosiły one odpowiednio: 32-64 μg/ml i 64-512 μg/ml dla C. albicans, 64 μg/ml i 64-256 μg/ml dla C. glabrata, i 32-64 μg/ml i 64 µg/ml dla C. tropicalis. CHX wykazywała aktywność grzybostatyczną w stężeniach 0,003-1,92 µg/ml dla C. albicans, 1,92 µg/ml dla C. glabrata, i 0,03-1,92 µg/ml dla C. tropicalis. Flukonazol wykazywał aktywność grzybostatyczną w stężeniach 1-64 μg/ml, a grzybobójczą – 8-64 μg/ml dla wszystkich 3 badanych gatunków drożdżaków. Wszystkie gatunki drożdżaków okazały się wrażliwe na propolis i na chlorheksydynę, natomiast pięć próbek C. albicans, jedna C. tropicalis i jedna C. glabrata było opornych na flukonazol. Wyniki sugerują możliwość zastosowania propolisu i chlorheksydyny w alternatywnym leczeniu schorzeń spowodowanych przez te gatunki.

The New Microbiologica 2015;38(3):393-407. A topical desiccant agent in association with ultrasonic debridement in the initial treatment of chronic periodontitis: a clinical and microbiological study. Lombardo G. i wsp.

Skuteczne oczyszczanie poddziąsłowe jest istotnym elementem zapobiegania poważnym zakażeniom ogólnoustrojowym u hospitalizowanych pacjentów z przewlekłym zapaleniem przyzębia. Brak compliance i niepraktyczność powtarzania leczenia w krótkich odstępach czasu stanowią konkretne bariery dla zabiegu skalingu i wygładzania korzeni (SRP). W prospektywnym badaniu w schemacie „split mouth” oceniono kliniczną i mikrobiologiczną skuteczność dodatkowego zastosowania miejscowego środka higroskopijnego (HYBENX® Oral Tissue Decontaminant™; HBX) w połączeniu z poddziąsłowym skalingiem ultradźwiękowym (UD) w warunkach szpitalnych u 16 pacjentów z umiarkowanym do ciężkiego zapaleniem przyzębia. Wyjściowo (T1) po stronie badanej i kontrolnej wykonano zabieg UD, odpowiednio aplikując płyn osuszający HBX lub nie. Leczenie powtórzono po 6 tygodniach (T2). Parametry kliniczne i mikrobiologiczne oceniano w punktach T1, T2 i po 3 miesiącach (T3). Po stronie badanej w punkcie T2 i T3 zaobserwowano znamiennie większy spadek wskaźników: płytki nazębnej (VPI), krwawienia przy badaniu sondą (BOP) i dziąsłowego (GI) niż po stronie kontrolnej. W porównaniu z UD połączenie HBX-UD spowodowało znamiennie większe obniżenie ładunku bakteryjnego zaraz po leczeniu, a w punkcie T2 nadal był obecny znamiennie niższy ładunek beztlenowców. Zdaniem autorów potwierdza to hipotezę, że miejscowe zastosowanie środka osuszającego po skalingu powoduje krótkoterminowe zmniejszenie oznak zapalenia i ładunku bakteryjnego.

American Journal of Orthodontics and Dentofacial Orthopedics 2015;148(5):805-13. Combined orthodontic-periodontal treatment in periodontal patients with anteriorly displaced incisors. Cao T. i wsp.

Wystające i wydłużone siekacze mogą być związane z różnymi rodzajami ubytków kości zębodołu, zazwyczaj poziomymi. W przypadkach doprzedniego przemieszczenia siekaczy stosuje się łączne leczenie ortodontyczno-periodontologiczne. W niniejszym badaniu oceniono stan zdrowia przyzębia i kształt ubytków kostnych po takim leczeniu u 14 dorosłych pacjentów. Leczeniu poddano ogółem 56 siekaczy szczęki z poziomymi ubytkami kostnymi, wykonując okrężną fibrotomię nadgrzebieniową, po czym przeprowadzając zabieg regeneracyjny przyzębia ze sterowaną regeneracją tkanek. Przed leczeniem (T0), pod koniec intruzji ortodontycznej (T1) i 6 miesięcy po zabiegu regeneracji tkanek (T2) wykonano tomografię wiązki stożkowej, oceniono głębokość kieszonek i utratę klinicznego przyczepu łącznotkankowego. W punkcie T1 utrata klinicznego przyczepu łącznotkankowego zmniejszyła się o 0,29 mm (p < 0,05), odległość od połączenia cementowo-szkliwnego do brzegu wyrostka zębodołowego zmniejszyła się o 0,66 mm (p < 0.05); grubość kości wyrostka zębodołowego od strony wargowej wzrosła o 0,54 mm (p < 0,05), a od strony językowej zmniejszyła się o 0,46 mm (p < 0,05). Ubytki kostne w części przypadków zmieniły kształt z poziomego na pionowy. Pomiędzy T1 a T2 uległa znamiennej poprawie zarówno głębokość kieszonek, jak i utrata klinicznego przyczepu łącznotkankowego, a obraz radiologiczny wykazał redepozycję kości o 2,15 ± 0,68 mm (p < 0,05) w kierunku pionowym i 1,44 ± 0,92 mm (p < 0,05) w kierunku poziomym. Odległość od szczytowego punktu ubytku kostnego defektu do połączenia cementowo-szkliwnego po leczeniu zmniejszyła się o 2,11 ± 1,30 mm (p < 0,05).

Autor:

lek. med. Dorota Tukaj