Przegląd prasy światowej

Journal of Dentistry 2014; 42(8):945-51. A „New Silver-Bullet” to treat caries in children – Nano Silver Fluoride: A randomised clinical trial. Dos Santos V.E. Jr. i wsp.

Nieleczona próchnica u dzieci z ubogich populacji pozostaje poważnym wyzwaniem dla publicznej służby zdrowia. W publikowanym badaniu kontrolowanym oceniano skuteczność nowego środka przeciwpróchniczego – nanofluorku srebra (Nano Silver Fluoride, NSF), stosowanego jeden raz w roku. 130 próchniczych zębów mlecznych losowo podzielono na dwie grupy, w których aplikowano NSF lub wodę jako kontrolę. Zęby były ocenione klinicznie zgodnie z kryteriami ICDAS II i leczone przez jednego badacza, a następnie podczas wizyt kontrolnych po 7 dniach oraz 5 i 12 miesiącach badane przez innego wykwalifikowanego badacza, przed którym zaślepiono rodzaj stosowanego preparatu.

Po 7 dniach 81% zębów w grupie NSF wykazywało zahamowanie próchnicy w porównaniu z 0% w grupie kontrolnej (p < 0,001) [PF, odsetek udanej prewencji = 81%]. Po 5 miesiącach w grupie NSF było 72,7% zębów bez postępu próchnicy, podczas gdy w grupie kontrolnej – 27,4% (p < 0,001) [PF = 62,5%]. Po 12 miesiącach analogiczne odsetki wynosiły 66,7% w grupie NSF i 34,7% w grupie kontrolnej (p = 0,003) [PF = 50%]. Wskaźnik NNT po 5 miesiącach wynosił 1, a po 12 miesiącach 3. Nie obserwowano zmian zabarwienia zębów traktowanych NSF. Należy uznać, że NSF skutecznie hamuje rozwój czynnej próchnicy zębiny i nie pogarsza efektu estetycznego.

American Journal of Orthodontics and Dentofacial Orthopedics 2014; 146(2):161-5. Effect of carbon dioxide laser irradiation on enamel surface microhardness around orthodontic brackets. Miresmaeili A. i wsp.

W pojedynczo zaślepionym badaniu oceniano wpływ napromieniania laserem CO₂ na mikrotwardość powierzchni szkliwa. Uczestniczyło w nim 16 pacjentów z koniecznością ekstrakcji co najmniej dwóch zębów przedtrzonowych z powodów ortodontycznych. U każdego badanego jeden ząb przedtrzonowy został naświetlony wiązką światła lasera CO₂ o średnicy 0,2 mm i mocy

0,7 W; drugi, kontrolny, naświetlono zwykłym światłem widzialnym ze światłowodu. Do zamków aparatu ortodontycznego przymocowano pętle T, aby zwiększyć ryzyko rozwoju próchnicy. Po co najmniej 2 miesiącach zęby usunięto i zmierzono mikrotwardość powierzchni oraz oceniono w elektronowym mikroskopie skaningowym jedną próbkę z każdej grupy. Normalny rozkład danych oszacowano testami Kołmogorowa-Smirnowa i Shapiro-Wilka. Średnie wartości mikrotwardości 2 grup porównano za pomocą testu t dla par.

Średnie wartości i odchylenia standardowe mikrotwardości w grupie traktowanej laserem i kontrolnej wyniosły odpowiednio 301,81 ± 94,29 i 183,9 ± 72,08 w skali Vickersa; różnica była znamienna (p < 0,001). Mikroskopia elektronowa skaningowa wykazała stopienie powierzchni szkliwa w zębach traktowanych laserem. Można więc uznać, że laseroterapia CO₂ zwiększa mikrotwardość powierzchni szkliwa wokół zamków ortodontycznych, zatem pacjenci z wysokim ryzykiem próchnicy mogą odnieść korzyść z tej interwencji. Konieczna jest precyzyjna kontrola parametrów laseroterapii.

Oral Health & Dental Management 2014; 13(2):502-6. A comparative effect of mouthwashes with different alcohol concentrations on surface hardness, sorption and solubility of composite resins. de Moraes Porto I. i wsp.

Na trwałość i wytrzymałość żywic kompozytowych wpływają: woda, ślina, napoje, pokarmy i cechy środowiska jamy ustnej. Celem badania była ocena wpływu płynów do płukania ust zawierających alkohol na twardość powierzchni, sorpcję i rozpuszczalność żywic kompozytowych. Przygotowano próbki w kształcie dysków z dwóch żywic: Z250 (Z2) i Z350XT (Z3). Dokonano pomiaru twardości w skali Vickersa przed i po zanurzeniu w płynach badanych (Plax, PerioGard, Listerine), etanolu i wodzie destylowanej przez 12 h w 37ºC, a następnie przez dalsze 12 h w 37ºC w sztucznej ślinie. Testy sorpcji i rozpuszczalności przeprowadzono zgodnie z ISO 4049. Dane zanalizowano za pomocą jednokierunkowej analizy wariancji ANOVA i testu Tukeya

(α = 0,05). Wyniki: żaden z płynów do płukania ust nie zredukował znamiennie twardości żywicy Z2 (p > 0,05). Największą zmianę twardości żywicy Z3 dał płyn PerioGard (p < 0,01). Najmniejsze zmiany w sorpcji i rozpuszczalności obu żywic wywołał płyn Plax (p < 0,01), po nim kolejno Listerine i PerioGard. Wniosek zatem brzmi, że płyny do płukania ust bardziej wpływają na sorpcję i rozpuszczalność żywic kompozytowych niż na twardość powierzchni.

American Journal of Dentistry 2014; 27(2):73-8. Three-year prospective clinical performance of a one-step self-etch adhesive and a nanofiller hybrid resin composite in Class V lesions. Preussker S. i wsp.

Trzyletnie badanie prospektywne oceniało wydajność kliniczną jednostopniowego samowytrawiającego systemu wiążącego (Futurabond NR) w połączeniu z kompozytem nanohybrydowym (Grandio) w leczeniu różnych ubytków klasy V. U 42 pacjentów (śr. wiek z 54 +/- 13,2 lat) wykonano łącznie 122 wypełnienia, w tym w 91 niepróchniczych ubytków szyjki (NCCL) klasy V i 31 ubytków próchniczych klasy V spowodowanych próchnicą lub koniecznością wymiany wypełnienia. Te ostatnie, w odróżnieniu od NCCL, wymagały opracowania zębiny. Analiza statystyczna została przeprowadzona przy użyciu testu McNemara z korekcją Bonferroniego (ogółem

α = 0,05), brano przy tym pod uwagę kryteria, takie jak: adaptacja brzeżna, dopasowanie barwy, tekstura powierzchni, kształt anatomiczny, trwałość, akceptacja kliniczna i ból. Notowano również występowanie wtórnej próchnicy, wrażliwość zęba przed i po zabiegu. Po 3 latach wypełnienia wykazywały znamienne pogorszenie wszystkich badanych parametrów. 65% wypełnień oceniono jako doskonałe lub akceptowalne klinicznie, 9% jako znośne i 26% jako nieakceptowalne, co wynikało przede wszystkim z wypadnięcia/wykruszenia wypełnienia. Odsetek trwałości w tym przedziale wyniósł 75%, co oznacza, że 30 ze 122 wypełnień zostało częściowo albo całkowicie utraconych. W podgrupach etiologicznych występowała w zakresie tego odsetka różnica – NCCL 71%, próchnica/wymiana wypełnienia 87% – ale nie była ona statystycznie znamienna.

Oral Health & Dent Management 2014; 13(2):486-91. Effectiveness of Er:YAG and CO2 Lasers in the Management of Gingival Melanin Hyperpigmentation. Kishore A. i wsp.

Mimo że nadmierne odkładanie się melaniny nie stanowi rzeczywistego problemu medycznego ani jednostki chorobowej, „czarne dziąsło” jest poważnym problemem estetycznym dla wielu ludzi, często proszących o kosmetyczne korekty. Przebarwienie dziąseł może być usuwane za pomocą wielu różnych procedur, z których najnowszą jest laseroterapia. W badaniu porównano skuteczność dwóch metod – z użyciem lasera Er:YAG (gr. A) i CO₂ (gr. B). 20 młodych osób z przebarwieniami melaninowymi dziąseł, dobranych pod względem wieku i płci, przydzielono losowo do powyższych grup. Obie metody dały doskonałe wyniki estetyczne, jednak laseroterapia CO₂ powodowała większy ból i opóźniała gojenie się rany w porównaniu z laseroterapią Er:YAG, toteż pacjenci preferowali pierwszą metodę.

Journal of Dentistry 2014, 30 czerwca [wersja elektroniczna przed drukiem]. Clinical longevity of extensive direct composite restorations in amalgam replacement: Up to 3.5 years follow-up. Scholtanus J.D., Ozcan M.

Badanie prospektywne miało na celu ocenę trwałości wypełnień z prostej żywicy kompozytowej (DRC) wykonanych w zębinie zabarwionej po usunięciu istniejących wypełnień amalgamatowych w rozległych ubytkach ze zbyt ograniczoną retencją makromechaniczną, by można było ponownie założyć amalgamat. Pomiędzy styczniem 2007 r. a wrześniem 2013 r. wykonano ogółem 118 takich wypełnień zębów trzonowych u 88 pacjentów (57 kobiet, 31 mężczyzn; śr. wiek: 51,6 lat). DRCs były wskazane dla wymiany istniejących zwrotów amalgamatu, gdzie podłoża zębiny zostały poplamione przez amalgamat. Po zastosowaniu trójetapowej techniki adhezyjnej z całkowitym wytrawianiem (Quadrant Unibond Primer, Quadrant Unibond Sealer, Cavex) ubytki wypełniono hybrydowym kompozytem (Clearfil Photo Posterior, Kuraray). Po zakończeniu procedury i następnie co 6 miesięcy oceniano wypełnione zęby pod kątem: makroskopowo widocznego zatarcia konturu anatomicznego, brzeżnego przebarwienia, próchnicy wtórnej, złamania, utraty spójności wypełnienia i problemów endodontycznych. Wyniki uznano za niesatysfakcjonujące, jeśli konieczna była interwencja w celu naprawy, częściowej albo całkowitej wymiany. Czas obserwacji wynosił minimalnie 7, maksymalnie 96 miesięcy (śr. 40,3 mies.). W sumie zaobserwowano cztery niepowodzenia z powodu złamania (n = 1), powikłań endodontycznych (n = 2) i niedostatecznego przylegania brzeżnego (n = 1). Nie obserwowano niepowodzeń związanych z niedostatecznym wiązaniem ani wtórną próchnicą. Skumulowany odsetek przetrwania wypełnień w średnim czasie obserwacji 40,3 mies. wyniósł 96,6% (95-proc. CI: 89-95) z rocznym wskaźnikiem niepowodzeń 0,9%. Płynie stąd wniosek, że duże wypełnienia amalgamatowe, nawet gdy zębina jest zabarwiona przez produkty korozji amalgamatu, mogą być skutecznie zastąpione prostymi wypełnieniami z żywicy kompozytowej, co stanowi tanią i pewną opcję leczenia.

Autor: 
lek. med. Dorota Tukaj