Przegląd prasy światowej

Journal of Prosthodontics 2014; 23 (7): 559-64. Effect of beverages and mouthwashes on the hardness of polymers used in intraoral prostheses. Goiato M.C. i wsp.

Właściwości mechaniczne żywic akrylowych, używanych do sporządzania protez zębowych, mogą ulegać zmianie w efekcie częstej ekspozycji na działanie płynów, takich jak napoje i preparaty do płukania ust. W pracy oceniono wpływ termocyklingu i zanurzenia w różnych płynach (kawa, cola, czerwone wino, płyny do płukania ust: Plax-Colgate, Listerine, Oral B) na twardość czterech marek żywic akrylowych powszechnie używanych do protez ruchomych (Onda Cryl, QC-20, Clássico, Lucitone). Po 7 próbek każdej żywicy zanurzono w każdym z 6 płynów, a kolejnych 7 w sztucznej ślinie (kontrola). Przed i po 5000 termocykli oraz po 1, 3, 24, 48

i 96 godzinach zanurzenia próbki badano miernikiem mikrotwardości. Najniższą twardość wyjściową wykazała żywica QC-20. Twardość żywic zmniejszała się zarówno po termocyklingu, jak i po zanurzeniu w roztworach. Próbki zanurzone w coli i winie wykazały znamienny spadek twardości po 96 godzinach, natomiast najbardziej znamienna redukcja twardości nastąpiła w próbkach zanurzonych w płynie Listerine. Jednakże, zgodnie ze specyfikacją nr 12 Amerykańskiego Towarzystwa Stomatologicznego, twardość żywic akrylowych w protezach nie powinna być niższa niż 15 w skali Knoopa. Zatem średnie wartości twardości powierzchniowej większości badanych żywic zmieściły się w granicach uważanych za klinicznie dopuszczalne.

Journal of Clinical Periodontology 2014; 41 (7): 701-7. Risk factors associated with the longevity of multi-rooted teeth. Long-term outcomes after active and supportive periodontal therapy. Salvi G.E. i wsp.

W badaniu oceniano czynniki ryzyka utraty zębów wielokorzeniowych u osób leczonych z powodu zapaleń przyzębia i poddanych podtrzymującemu leczeniu periodontologicznemu. Ogółem 172 takich pacjentów poddano ocenie wyjściowej (T0), po aktywnym leczeniu periodontologicznym (T1) i po średnio 11,5 ± 5,2 latach podtrzymującego leczenia periodontologicznego (T2). Obecność furkacji międzykorzeniowych (FI) = 1 nie stanowiła czynnika ryzyka utraty zęba w porównaniu z FI = 0 (p = 0,37). W przedziale czasowym między T0 a T2 zęby wielokorzeniowe z FI = 2 (OR 2,92; 95% CI: 1,68-5,06; p = 0,0001) i FI = 3 (OR 6,85; 95% CI: 3,40- 13,83; p < 0,0001) wykazywały znamiennie większe ryzyko utraty w porównaniu z zębami z FI = 0. Podczas leczenia podtrzymującego palacze utracili znamiennie więcej zębów wielokorzeniowych niż niepalący (OR 2,37; 95% CI: 1,05-5,35; p = 0,04). Pacjenci palący, ale cechujący się dobrą compliance, wykazujący w punkcie T1 wartość FI = 0/1, stracili w fazie podtrzymującej leczenia znamiennie mniej zębów wielokorzeniowych niż palacze niestosujący się dokładnie do zaleceń i wykazujący wartości FI = 2 (OR: 10,11; 95% CI: 2,91-35,11; p < 0,0001) lub FI = 3 (OR: 17,18; 95% CI: 4,98-59,28; p < 0,0001). Zatem za niezależne czynniki ryzyka utraty zębów wielokorzeniowych w fazie podtrzymującej leczenia periodontologicznego można uznać FI = 2/3, palenie tytoniu i niestosowanie się do zaleceń lekarskich.

Pediatric Dentistry 2014; 36 (5): 378-83. Sealing of Silorane-based Composite in Laser-prepared Primary Teeth: Effect of Acid Etching. Shafiei F., Memarpour M., Fekrazad R.

Celem badania była ocena wpływu wstępnego wytrawiania ubytków kl. V zębów mlecznych opracowanych za pomocą lasera Er, Cr:YSGG lub wiertła na szczelność wypełnień kompozytowych z matrycą siloranową. Na powierzchniach policzkowych 56 usuniętych kłów mlecznych sporządzono standardowe ubytki klasy V, po czym zęby podzielono losowo na cztery grupy po 14 sztuk, zgodnie ze sposobem opracowania ubytku (laserem albo wiertłem) i zastosowaniem lub nie wstępnego wytrawienia kwasem przed wypełnieniem. Wszystkie ubytki wypełniono, stosując system adhezyjny i kompozyt siloranowy. Po przetrzymywaniu w wodzie i termocyklingu próbki zanurzono w 0,5% podstawowego roztworu fuksyny. Przebarwienia oceniono w mikroskopie stereoskopowym. Dane przeanalizowano testami nieparametrycznymi. Opracowanie ubytku laserem i wstępne wytrawianie ubytku opracowanego wiertłem nie miało znamiennego wpływu na szczelność wypełnienia na styku ze szkliwem (p > 0,05), lecz znamiennie zwiększało mikroprzeciek na styku z zębiną (odpowiednio p < 0,001 i p = 0,001). Wstępne wytrawianie w ubytkach opracowanych laserem znamiennie poprawiało szczelność brzeżną na styku z emalią i zębiną (odpowiednio p = 0,009 i p = 0,003). Zatem wstępne wytrawianie kwasem może być niezbędne dla zapewnienia dobrej szczelności brzeżnej wypełnień zębów mlecznych, jeżeli do opracowania ubytku używany jest laser. Jednakże krok ten nie jest wymagany przy opracowaniu ubytku za pomocą wiertła.

Saudi Medical Journal 2014; 35 (10): 1203-9. Evaluation of adjunctive systemic doxycycline with non-surgical periodontal therapy within type 2 diabetic patients. Al-Nowaiser A.M. i wsp.

W wieloośrodkowym, randomizowanym, pojedynczo zaślepionym badaniu równoległym trwającym 9 miesięcy oceniano wpływ doustnego podawania doksycykliny na stan przyzębia pacjentów z cukrzycą i przewlekłym zapaleniem przyzębia. Badanie prowadzono w szpitalach w Rijadzie (Arabia Saudyjska) między kwietniem a grudniem 2010 r. Ogółem wyselekcjonowano 76 badanych, których podzielono losowo na dwie grupy: kontrolną, w której wykonano jedynie skaling i wygładzanie korzeni (SRP), i interwencyjną, w której dodatkowo zlecono doustnie doksycyklinę podczas wizyty kontrolnej w 45 dni po przeprowadzeniu SRP, podając ją w dawce 200 mg

1 x dz. 1 dnia i 100 mg 1 x dz. przez 14 dni. Parametry kliniczne (głębokość kieszonek, poziom przyczepności klinicznej, wskaźnik dziąsłowy, wskaźnik płytki, krwawienie przy zgłębnikowaniu) i mikrobiologiczne (obecność periodontopatogenów Tannerella forsythia, Aggregatibacter actinomycetemcomitans, Porphyromonas gingivalis, Prevotella intermedia, oceniana metodą PCR) oceniano wyjściowo,
w 45 dni po przeprowadzeniu SRP, oraz po 1, 3 i 6 mies. po kuracji doksycykliną. Badanie ukończyło 68 pacjentów (33 z gr. kontrolnej i 35 z gr. interwencyjnej). W tej ostatniej zaobserwowano większą redukcję liczebności Tannerella forsythia, Porphyromonas gingivalis i Prevotella intermedia w miesiąc po kuracji doksycykliną. Pod koniec 1 i 6 miesiąca od kuracji doksycykliną w tej grupie odnotowano też znamienną poprawę wskaźnika dziąsłowego w porównaniu z grupą kontrolną (p < 0,05).

International Journal of Periodontics & Restorative Dentistry 2014; 34 (3): 405-11. A comparison of fracture resistance of endodontically treated teeth restored with bonded partial restorations and full-coverage porcelain-fused-to-metal crowns. Gupta A. i wsp.

Celem badania była ocena częściowej odbudowy adhezyjnej (bonded partial restoration, BPR) jako opcji odbudowy leczonych endodontycznie zębów stałych w porównaniu z pełnymi koronami z porcelany napalanej na metalu (porcelain-fused-to-metal, PFM).

45 świeżo usuniętych pierwszych przedtrzonowców szczęki poddano leczeniu endodontycznemu i osadzono w akrylowych blokach. Próbki losowo podzielono na trzy grupy, które poddano odbudowie: zęby z grupy pierwszej otrzymały pełne korony z porcelany napalanej na metalu, z grupr drugiej częściową odbudowę adhezyjną z ceramiki tłoczonej (dwukrzemian litu) obejmującą guzek funkcjonalny zęba (podniebienny), z grupy trzeciej – częściową odbudowę adhezyjną z ceramiki tłoczonej obejmującą guzek policzkowy i pozostawiającą nienaruszony guzek funkcjonalny. Wszystkie odbudowy w grupie pierwszej osadzono za pomocą cementu glasjonomerowego, a w grupach drugiej i trzeciej za pomocą cementu żywicznego o podwójnym systemie wiązania. Wszystkie próbki poddano procesowi postarzania, przeprowadzono także test wytrzymałości na siły ścinające za pomocą uniwersalnej aparatury do obciążeń. Średnia siła powodująca niepowodzenie odbudów w grupie pierwszej wynosiła 674,90 ± 94,16 N, w grupie drugiej 463,46 ± 61,11 N, w grupie trzeciej 849,33 ± 68,92 N.

Wartości p uzyskane w jednoczynnikowej analizie wariancji wykazały wysoce znamienną różnicę pomiędzy grupami drugą i trzecią (p = 0,001), pierwszą i drugą (p = 0,001) oraz pierwszą i trzecią (p = 0,001). W każdej z grup obserwowano zarówno złamania odbudowy, jak i samego zęba. Opisywane badanie in vitro sugeruje, że zęby stałe leczone endodontycznie z nienaruszonymi guzkami funkcjonalnymi mogą podlegać odbudowie metodą częściowej odbudowy adhezyjnej. Jednakże gdy utrata struktury zęba obejmuje guzek funkcjonalny, leczeniem z wyboru są pełne korony z porcelany napalanej na metalu.

Journal of Prosthodontics 2014; 23 (4): 267-75. Complications and patient-centered outcomes with an implant-supported monolithic zirconia fixed dental prosthesis: 1 year results. Limmer B. i wsp.

W badaniu określono liczbę i rodzaj powikłań leczenia protetycznego całkowitego bezzębia żuchwy za pomocą protez stałych z monolitycznego dwutlenku cyrkonu (MZ-FDP), wspartych na 4 implantach śródkostnych, oraz oceniono ilościowo wpływ leczenia na jakość życia związaną ze zdrowiem jamy ustnej (OHQoL). Do badania włączono 17 osób w wieku 30-78 lat (śr. 57,9 lat), które początkowo otrzymały nowe konwencjonalne protezy zębowe, następnie zaś każdemu z badanych wszczepiono 4 implanty Astra Tech Osseospeed TX (Dentsply), a po okresie wgajania założono pełnołukowe protezy monolityczne z dwutlenku cyrkonu (Zirkonzahn). Dane zbierano i OHQoL obliczano (za pomocą kwestionariusza OHIP-49) w punkcie wyjściowym, po wszczepieniu implantów oraz po 6 i 12 mies. Dla 68 implantów odsetek przetrwania wyniósł 94% z perspektywy pacjenta i 99% z perspektywy implantu, zaś dla samej protezy 88%. U 10 badanych pojawiło się łącznie 12 powikłań, podczas gdy u 7 nie wystąpiły żadne. Najpospolitszym powikłaniem było ukruszenie się zęba w protezie szczęki, stanowiące 50% wszystkich zdarzeń niekorzystnych. Wartości score OHIP-49 zarówno w skali nasilenia, jak i zakresu objawów wykazały znamienny spadek pomiędzy momentem rozpoczęcia badania a wizytą po 12 miesiącach (p < 0,001). Średni score OHIP-49 w skali nasilenia objawów w punkcie wyjściowym wynosił 94,8 (95% CI: 73,9-115,8), a zmniejszył się o średnio 76,8 (95% CI: -91,3-62,3) punktów. Średni score OHIP-49 w skali zakresu objawów w punkcie wyjściowym wynosił 17,2 (95% CI: 10,8-23,6) i spadł o średnio 16,3 (95% CI: -20,2-12,4) punktów. Zatem ta metoda odbudowy uzębienia wykazała dobrą funkcjonalność i wpłynęła na poprawę jakości życia badanych.

Autor:
lek. med. Dorota Tukaj