Zachowanie tajemnicy lekarskiej

Jednym z podstawowych obowiązków lekarza, a zarazem prawem pacjenta, jest zachowanie w tajemnicy wszelkich informacji o chorym, które lekarz uzyskał w związku z wykonywaniem swojego zawodu.

Źródłem zachowania obowiązku tajemnicy lekarskiej jest między innymi art. 40 ust. 1 Ustawy o zawodzie lekarza i lekarza dentysty z dnia 5 grudnia 1996 roku, który stanowi iż: „Lekarz ma obowiązek zachowania w tajemnicy informacji związanych z pacjentem, a uzyskanych w związku z wykonywaniem zawodu.” Ustawa o prawach pacjenta i Rzeczniku Prawa Pacjenta z dnia 6 listopada 2008 roku, poświęca Rozdział 4. na uregulowanie podstawowego prawa pacjenta, którym jest zachowanie tajemnicy przez lekarzy oraz innych pracowników medycznych, którzy udzielają świadczeń zdrowotnych. Obowiązek zachowania tajemnicy lekarskiej nie jest zależny od formy wykonywania zawodu.

W tym momencie może nasunąć się pytanie, co oznacza zwrot „informacje związane z pacjentem, które lekarz powziął w związku z wykonywaniem zawodu”. W literaturze przyjmuje się szeroką interpretacje, a więc tajemnicą lekarską powinny być objęte nie tylko dane medyczne (historia choroby oraz dane personalne pacjenta), ale także dane związane z sytuacją życiową, majątkową, rodzinną, zawodową, czy też osobistą danego pacjenta. Dyskrecją powinny być również objęte informacje uzyskane przez lekarzach o osobach trzecich np. dzieciach, małżonku. Art. 23 KEL, który stanowi, że: „tajemnicą są objęte wiadomości o pacjencie i jego otoczeniu”, potwierdza przyjmowany szeroki zakres przedmiotowy obowiązywania tajemnicy lekarskiej.

adw. Małgorzata Koprowska, Kancelaria Adwokacka Prawa Medycznego

Całość artykułu na medsukces.pl